os : bar in your bar - markren

                

                ร่างสูงโปร่งจูงมือเล็กๆเดินเลาะไปตามทางเรื่อยๆ  จนเจอเคาท์เตอร์ประจำอยู่  รับกุญแจห้องเสร็จก็จูงมือเล็กนั้นเช่นเดิม เดินเข้าลิฟท์ไปหยุดอยู่ที่ชั้นสาม  เดินไปเรื่อยๆ จนเจอเลขห้อง

             “……………….”  ทั้งคู่กำลังอยู่ในความมืด  เนื่องจากคนร่างสูงไม่เอื้อมมือไปเปิดไฟสักที

            “เอ่อ ทะ ทำไม ไม่เปิดไฟล่ะ…”  เหรินจวิ้นมองไม่เห็น เห็นเพียงลางๆเนื่องจากมีแสงไฟด้านนอกสาดเข้ามาทางหน้าต่าง

           “พี่มาร์ค…”

  

             “หื้ม รู้จักฉันหรอ”

             “คือ จริงๆแล้ว…..”

             “ผมชอบพี่มานานแล้วครับ  แต่ไม่คิดจะเข้าใกล้ ละ แล้ว… วันนี้ได้เจอตัวจริง  ผม ผมตื่นเต้นมากจริงๆ”

             “ชอบได้ยังไง  รู้จักฉันได้ยังไง  เราเคยเจอกันหรอครับ”

               ให้ตายเถอะ  เหรินจวิ้นจะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมต้องพูดเพราะด้วย

           “ผมอยู่คณะเดียวกันกับพี่ อยู่ปีหนึ่งครับ  ผม เอ่อ ผมแอบมองพี่มานานแล้ว ผมชอบพี่มากจริงๆ  ผมชอบพี่ครับพี่มาร์-”  ใบหน้าขาวในความมืดกำลังก้มหน้าก้มตาพูด กลัวว่าอีกคนจะเห็นแก้มสีฝาดนั่น

               

                
                พูดยังไม่ทันจบ ฝ่ามือหนาก็จับคางอีกคนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ไม่ถึงเสี้ยววินาที ริมฝีปากเรียวบดจูบคนตัวขาวอย่างเนิบนาบ เมื่อคนตรงหน้านิ่งและดูเหมือนจะยินยอมแล้ว อีกคนจึงดันร่างเล็กนั่นเข้าหาคนอย่างแนบชิด เพิ่มความรุนแรงเข้าไปในรสจูบอีกเท่าหนึ่ง  แขนเล็กคล้องคอคนตรงหน้าเอาไว้

               

 “อือออ”  เจ้าของริมฝีปากเล็กครางท้วง มือเล็กดันอกอีกคนออก แต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระเสียที  ร่างสูงหยุดจูบอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคมสองดวงนั้นจ้องเข้าไปในดวงตากลมของคนในอ้อมอก ในระยะไม่กี่เซน

               

 “ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะครับ” พูดออกมาเบาคล้ายเสียงกระซิบเป็นเสียงกระเส่า อยู่ใกล้ๆปากของอีกคน

มาร์คเริ่มจูบอีกครั้ง สอดลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็กๆนั่น ควานหาน้ำหวานที่หวานกว่าลูกอมยี่ห้อแพงเป็นไหนๆ  มือแกร่งลูบวนอยู่บริเวณต้นขาขาวเนียน ในขณะที่ปากก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไป

   “อ่ะ อ่ะ พะ พี่มาร์-”ร่างขาวครางกระเส่าเสียงเบาตามแรงอารมณ์

 คนตัวสูงอุ้มอีกคนเดินมายังเตียงนอน จับคนตัวเล็กนอนราบกับเตียง จากนั้นก็ขึ้นไปคร่อมเอาไว้ ริมฝีปากประกบจูบอีกครั้ง สอดลิ้นหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสานั่น  มือข้างหนึ่งปลดกระดุมกางเกงและกางเกงชั้นในคนที่อยู่ใต้ร่างช้าๆ พอถอดได้แล้วก็โยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี มือข้างเดิมเปลี่ยนมาเป็นลูบต้นขา วนอยู่บริเวณจุดกึ่งกลางลำตัว

ร่างสูงยังคงลูบอยู่เช่นเดิม  จนน้ำที่ปลายยอดไหลพุ่งออกมาเต็มมือแกร่ง ริมฝีปากเรียวผละออกเปลี่ยนเป็นลำคอขาวเนียน จมูกสูดดมกลิ่นฟีโรโมนของคนตัวเล็กกำลังทำเขาคลั่ง ดูดดึงลำคอนั้นจนเกิดรอย มือแกร่งข้างเดิมเปลี่ยนจากจุดเดิมมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของอีกคนออก แค่ปลดกระดุมไม่ได้ถอดออกแต่อย่างใด ร่างสูงหยุดการกระทำเงยหน้ามองอีกคน  เหรินจวิ้นอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า น้ำตาคลอในเบ้า หน้าเหยเกเพราะแรงอารมณ์ ลมหายใจหอบถี่ มือว่างเขี่ยหัวนมตัวเอง  ยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากยิ่งกว่านี้ 

         มาร์คจับมือเล็กที่กำลังบีบและเขี่ยหัวนมตัวเองออก  ริมฝีปากแทนทื่ ดูดจุกยอดอกสีชมพูนั่นอย่างกระหายอยาก

               

      “อ๊ะ ซี้ด อ๊ะ พี่มาร์ค…”

      “ว่าไงครับ”

      “จวิ้นไม่ไหวแล้ว  ทำให้หน่อยนะ นะ นะครับ…”

     มาร์คลีกำลังจะเป็นบ้า  คนตัวเล็กอ้อนให้กระทำชำเราด้วยสีหน้าเคลิ้บเคลิ้ม ดวงตากลมมองมาอย่างอ้อนวอน

คนตัวสูงไม่รอช้า จับขาเรียวอ้าออก นิ้วเรียวจ่อเข้าไปในช่องทางรัก

               

      “อ๊ะ จะ เจ็บ..”  เมื่อเห็นว่าอีกคนเจ็บ จึงก้มลงไปจูบอีกครั้ง จากนั้นก็สอดอีกนิ้วเพิ่มเข้าไป

      “อ่ะ ห่ะ อ๊ะ อ๊ะ”  คนตัวเล็กปรับตัวได้แล้ว  อีกคนก็ไม่รอให้เสียเวลา ปลดกางเกงของตนออก จ่อแท่งร้อนวนอยู่บริเวณช่องทางหลัง ค่อยๆสอดใส่ เพราะความใหญ่จึงยัดเข้าไปได้ทีละน้อย คนตัวสูงค่อยๆขยับอย่างเนิบนาบ  มือขยำสะโพกมน

      “อื้มมมมมม อึก อ่าห์”  เสียงครางหวานที่กำลังครางอย่างสุขสมอยู่ใกล้หู

      “อ่าห์ เหรินจวิ้น” ร่างสูงครางเสียงทุ้มออกมาอย่างแผ่วเบาอย่างอดกลั้นไม่ไหว เมื่อช่องทางนั้นรัดแน่น

               “อ๊ะ พี่มาร์ค แรงๆ…”

         เมื่อได้ยินเช่นนั้นความอดทนอดกลั้นก็ขาดผึง คนตัวสูงก็ดันแก่นกายของตัวเองไปจนสุด จับขาเรียวเอาไว้แน่น ขยับแรงขึ้นเรื่อยๆตามคำขอ ความเสียวซ่านแพร่เข้ามาแทนที่ความเจ็บทรมานในตอนแรก เหงื่อเม็ดเล็กผุดในทั่วใบหน้าขาวและคนบนร่าง บรรยากาศเร่าร้อนทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศ

         ร่างสูงเพิ่มความเร็วขึ้นกว่าเดิม คนตัวเล็กก็ร่วมมืออย่างดี ครางเสียงหวานระงมพลาง ร้องเรียกชื่อคนบนร่าง บทรักดำเนินมาเรื่อยๆ จนกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดทั้งสองก็กระตุกพ้นน้ำรักสีขาวขุ่นออกมา ทั้งคู่เหนื่อยหอบเหมือนไปออกกำลังกายมายังไงอย่างนั้น

                “พี่มาร์ค ผมรักพี่มากจริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าพี่รู้สึกยังไง แต่แค่นี้มันทำให้พี่มีความสุข มันก็ดีมากแล้ว” คนตัวเล็กพูดขึ้นพร้อมกับจับใบหน้าอันหล่อเหลาของคนบนร่าง

                “พี่รู้แล้วครับ แค่นี้พี่หลงเราจะตายอยู่แล้ว”

                   “นอนนะครับคนดี เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่ง” เมื่อพูดจบคนตัวเล็กก็หลับตาพริ้มไปในทันทีตามคำสั่ง

               

         “พี่ไม่ปล่อยเราไปง่ายๆหรอก”  ร่างสูงพูดขึ้น พลางจูบหน้าผากเล็กอย่างแผ่วเบา